Rust roest?

Vroeger pakte mijn moeder eens mijn hand, en draaide ‘m met de handpalm naar boven. “Kijk”, zei ze, “zie je die M?”, en ze wees met haar vinger naar de lijnen in mijn hand die inderdaad een soort M vormden. Ze vertelde verder: “Mijn oma vertelde me altijd wat dat betekent: Mensen Moeten Werken, zei ze dan.” En inderdaad, als je twee keer de M volgt en dan je hand omdraait en er een W van maakt, kun je dit als afkorting gebruiken van: Mensen Moeten Werken!

Ik vond het een mooi verhaal, en ben het nooit vergeten. Of ik het toen echt geloofde, weet ik niet meer, maar dat is ook niet zo belangrijk. Het gaat vooral om de symboliek, de boodschap die eruit spreekt. In de tijd van mijn overgrootmoeder, voor, tijdens en na de tweede Wereldoorlog, stond hard werken centraal in het leven. Veel keus was er ook niet, er moest gewerkt worden om te kunnen eten, om te overleven. Vrije tijd bestond niet, evenmin als hobby’s, dagjes uit, en de afhaalchinees was er toen ook nog lang niet. Was ook niet nodig, mensen als mijn overgrootmoeder hadden geen cent te makken. Ze hebben zelfs armoede en honger gekend.

Wat dat betreft leven we in een wereld waarin een oase aan vrije tijd bestaat. Bijna iedereen heeft geregeld een vrije dag, of dagen, en kan uitrusten en af en toe iets leuks doen. Grappig hoe lastig dat tegelijkertijd ook is. Ik merk als hoogsensitief persoon vaak dat ikzelf en de mensen om me heen met name bezig zijn met ‘druk, druk, druk’ zijn. Het is zelfs zo dat veel mensen als antwoord op de vraag : “Hoe gaat het?” automatisch reageren met: “Goed, druk!”.

Toch heeft iedereen af en toe rust nodig. Als je hoogsensitief bent, heb je zelfs vaak meer rust nodig dan gemiddeld. Om bij te komen van alle prikkels, alle verhalen, alle emoties en te verwerken wat er allemaal is gebeurd. Ik geef jullie een mooie tip geleerd door een opmerking mijn wijze echtgenoot, die eens droogjes zei: “Dat lijf van jou moet het gewoon altijd doen he? Je ziet het gewoon als los onderdeel van jezelf, als een apparaat dat altijd op ‘on’ staat”. De tip bestaat uit drie stappen: Eén: voel bewust dat je lichaam even rust nodig heeft. Twee: accepteer dat dit zo is. Drie: handel er naar.  Ren niet gewoon door, maar ga als je moe bent eens op de bank liggen! Doe je ogen dicht, en voel dat je lijf moe is, je hoofd moe is, en dat dat toch wel degelijk een onderdeel is van jezelf waar je het leven mee door moet gaan. Je kunt het niet ‘for granted’ nemen.

Da’s best lastig, dat weet ik heel goed. Daarom riep ik de eerste keren ook heel trots: “Jongens, zien jullie het wel, ik lig op de bànk!”. En dat hielp, voor de acceptatie. Onderschat nooit de kracht van humor. Maar daarover een andere keer meer!